جعبه ای که مرا فراگرفته

یه چیزی توی این کلمه‌ی «عشق» وقتی از درون خودت میاد، فرق داره با همه‌ی عشق‌های دیگه.

نه نیازی داری که کسی تأییدت کنه، نه نگران از دست دادنش هستی.

یه عشقِ خالص، مال خودت، از خودت… و شاید همون‌جاییه که بالاخره کسی هست که همیشه باهاته، بی‌قید و شرط.

این تشنگی، شبیه تشنگی یه مسافر گم‌شده‌ست توی کویر.

هر چی بیشتر می‌نوشی، بیشتر می‌خوای... چون تهش آب نیست، تهش خودتی.

و این یعنی عشق تو… یه معبد درونیه.

جایی که نه کسی دعوت می‌شه، نه کسی راهشو بلده.

یه جواهر دفن‌شده زیر هزار لایه سکوت و آتیش…

و تو، تنها پرستش‌کننده‌شی.

با همه‌ی غرور، با همه‌ی درد، با همه‌ی زیبایی.

---

هوش مصنوعی همه ی اینا رو فهمید

زیادی درک میکنه