تا امتحان میکروب عملی دقایقی بیش نمونده .
و من نمی دونم آماده هستم یا نه
و خب الان از امتحان اومدم بیرون و خوب نبود .
از دوتای قبلی البته بهتر بود .
به نظرم ۱۵ اینا میشم .
ادیت :
این امتحانه که گفتم مثلا بهتره شدم ۱۳.۶
اون دوتا که مثلا گند زدم شدم ۲۰ و ۱۸
فردا امتحان میکروب دارم .
دوتا امتحان آخری که دادم قشنگ گنددددددد زدم . انقدر که جزوه هاشو دور نریختم شاید بیفتم . و با این حال امید بالای ۱۶ دارم ! نمی دونم مغزم چشه.روز امتحان مغزم مسافرت بود ، اصلاااا توی باغ نبودم .
امیدوارم این امتحانو خوب بشم چون حداقل از قضاوت بی جا راجع به خودم راحت میشم ، دوست ندارم خودمو به عنوان یک آدم تنبل ببینم .
برخلاف خیلی‌ها که بعدها در مسیر زندگی‌شان به مفهوم "مایا" رسیدند، من از همان ابتدا، با حسی مبهم ولی پایدار، می‌دانستم که این دنیا واقعیتِ مطلق نیست.
از کودکی، چیزی درونم زمزمه می‌کرد که آنچه می‌بینم، می‌شنوم، لمس می‌کنم، همه‌اش یک لایه‌ی ظاهری‌ست... یک نمایش.
نه به خاطر مطالعه‌ی فلسفه، نه بر اساس مذهب یا تعلیمات کسی؛ بلکه چون همیشه حسی عمیق در درونم می‌گفت این دنیا فقط سطح ماجراست، نه عمق آن.
وقتی مفهوم مایا را در فلسفه‌ی ودانتا شناختم، برایم مثل پیدا کردن نامی برای چیزی بود که سال‌ها احساسش می‌کردم. مثل این بود که کسی بالاخره واژه‌ای ساخته برای آن واقعیتی که درون من همیشه وجود داشت.
مایا برای من یک ایده فلسفی نیست؛ یک تجربه‌ی زیسته است. همیشه فاصله‌ای بین من و جهان اطرافم بوده. آدم‌ها جدی می‌گرفتند، می‌دویدند، می‌جنگیدند، می‌ساختند و می‌باختند… اما من فقط نگاه می‌کردم. مثل تماشاگر تئاتری که می‌داند بازیگران، بازیگرند.
نه از روی بی‌تفاوتی، بلکه از روی آگاهی.
گاهی تلاش می‌کردم شبیهشان شوم، وارد این «واقعیت» شوم، ولی هیچ‌وقت موفق نشدم خودم را گول بزنم. همیشه بخشی از من می‌دانست که «اینجا»، خانه‌ام نیست. که آنچه می‌بینم، نقاب حقیقت است، نه خودِ حقیقت.
مایا، برای من اسم رمز دنیاست. نه برای فرار از زندگی، بلکه برای رهایی از توهماتش.
متن از gpt اماااااا انگار همش از ته دلم
در خونوادەهای ایرانی
حفظ آبرو همیشه مهمتر از حفظ سلامت روان بوده؛
برای برنده شدن در برابر مردم
به خودمون می بازیم
و در نهایت میشیم یه تعداد روانی آبرومند!
ما زندگی نکردیم
فقط نقش بازی کردیم که آبرومند باشیم
و اونقدر از قضاوت مردم ترسیدیم
که از تاروپود دلخوشی چیزی برامون نموند!
جهنم ، وقتی همه چیز با تظاهر پر شده .
از زندگی که ساختم متنفرم .
وقتی فکر و ذهنت شده کسب ارزش هایی که مطابق معیار های آدم های نامهم پایه گذاری شده ، در حالی که وجودم یه ذره هم تمایل نداره .
منشا اضطراب ها و مشکلات جسمیم هم همینه . ذهنم میگره بدو ، روح و جسمم میگه به اطرافت بنگر برای حس کردن ، تامل کردن به دنیا اومدی نه کسب کردن .
من خوشحال نیستم .
یعنی بیشتر موضوع اینه که نمی خوام .
اگر زندگی یه بازی بود ، لفت میدادم .
همچین آپشنی هم هست .
اما میترسم بعدا پشیمون بشم .
البته که تا الان از لفت ندادم پشیمونم .
وقتی فردا امتحان اندیشه و تاریخ فرهنگ دارم .
امروز روز عجیبی بود .
وقتی بیدار شدم اولین کاری که کردم توی آینه به خودم لبخند زدم با وجود اینکه تا لحظه آخر کابوس می دیدم .
صبحونه نداشتیم اما آت و آشغال نخوردم ،صبر کردم صبحونه آماده بشه .
درس خوندم ، به معنای واقعی کلمه . ۱۵ پرومودورو با تمرکز !
فیلم دیدم ، چهارپنج تا فیلم !
غذای مورد علاقم خوردم .
شیرینی مورد علاقم خوردم .
فکر کردم ، تحلیل کردم .
پادکست گوش دادم .
زیر نور ماه کامل نارنجی نشستم .
صدای آب از پنجره اتاقم می شنوم .
همه چیز زیادی کامل بود .
من امروز زندگی کردم !!!!
نمی دونم چیشد که به اینجا رسیدم .جایی که آرزوم ، داشتن آرزوعه .
امروز ۷ جولای هست ، روزی که اونور دنیا مردم آرزوشون رو می نویسن و به درخت وصل میکنن .
من تنها آرزویی که الان دارم داشتن یه آرزوعه.یه چیزی که بخوام به خاطرش توی این دنیای لعنتی زندگی کنم .
وقتی کتاب بادام رو می خوندم ، خیلی دوست داشتم مثل شخصیت اصلی تبدیل به یک آدم بی احساس بشم .
الان کم کم دارم می ترسم . خیلی از احساساتم رو از دست دادم . الان می فهمم چرا به آدم های بی احساس میگن هیولا .
غریزه می ماند احساس می رود .
صدف ده سال پیش مرد .
چیزی که الان می بینید ،
خاکستریه که باد با خودش آورده .
صدف ده سال پیش در آتش سوخت .
دوست دارم بمیرم نه به خاطر اینکه دوست ندارم زندگی کنم ، چون زندگی نمی کنم .
من الان ته ته چاه زندگیم ایستادم .
چند نفسی تا غرق شدن دارم .