جعبه ای که مرا فراگرفته

سال ۱۴۰۱ بود که قرار بود مدتی دور از خانواده باشم تا برای کنکور درس بخونم . توی آخرین خریدی که از فروشگاه کردم سه تا کاسه سفالی با لعاب نارنجی کرمی خریدم ، برای همه بجز خودم . این کار برام نماد جدایی بود ؛ شاید هم مرگ . تقریبا مطمئن بودم توی همون مدت ، وقتی که قراره تنها باشم ، همه چیز رو تموم خواهم کرد . من مطمئن بودم که نمی خوام زندگی کنم . اون دوران هر چند وقت یکبار پلن می ریختم اما هی بهانه می‌آوردم .

الان دوسال ونیم میگذره . دارم توی یکی از اون کاسه ها سمنو می خورم .

می خوام بگم ، من توی تک تک دوران های زندگیم به پایان فکر می کردم ؛ و این دردناکه .

اما این زندگیست...

وقتی چیزی رو ندارم ، برای آروم کردن خودم و ناراحتیم ، وجودشو انکار میکنم . چیزایی مثل حمایت ، عشق ، دوستی و... اما ته ته دلم میدونم که هست ، فقط اینکه برای من نیست .

اگر بپرسن «چرا انقدر گریه میکنی ؟»

جوابم همین دو سه خط خواهد بود .

از این روز به بعد رانندگی نکردم .

تا دیروز که یه کلاس تکمیلی برداشتم و امروز امتحان دادم .

در کمال ناباوری قبول شدم .

خوشحالیم تا چند ساعت بیشتر دوام نداشت . از قبل هم می دونستم وقتی دردسر ها از دوش آدم برداشته میشن ، غم قدرت میگیره . فکر کنم این مصدق همون افسردگی لاکچری افراد بی درده .

بعد از اینکه عصر رفتم خرید به طرز عجیبی ناراحتی تمام وجودم رو گرفته .

هوا مثل جنوب شده . غمش هم مثل بندره .

---

یادم رفت بنویسم :

از پیر زنی که اون روز قبل آزمون دعام کرد

و از زنی که اون روز قبل امتحان نفرینم کرد

---

چرا هیچ جوره خوشحال نمی شم ؟

تو ایران به بچه هایی که تروما دارن

میگن ماشالله خیلی بیشتر از

سن خودش میفهمه :)))

یه جا نوشته بود افسردگی چیز لاکچری هست ، افسرده ها اونقدر سرشون خلوته و بدبختی ندارن که به این حال افتادن .

اما وقتی مشکلی هست ، من هستم و افسردگی و بدبختی ؛ وقتی مشکلی نیست ، من هستم و افسردگی .

افسردگی همیشه هست . و اصلا هم لاکچری نیست . نه برای کسی که سال هاست باهاش دست و پنجه نرم میکنه .

من هم دارمش . (نه به عنوان بیماری بلکه به عنوان بخشی از وجودم . قسمتیش هم ژنتیکی هست)

یه وقتایی به اوجش میرسه و اونجاست که باید یه کاری کنم تا زنده بمونم . راستش این روز ها تمام تلاشم رو برای زندگی می کنم .

ساز خریدم ، پادکست گوش میدم ، دارم کرم ترمیم پوست میزنم و کلی کار دیگه .

این تمام توانم برای زیستنه ، بیشتر از این کاری از دستم بر نمیاد . اگر با وجود تمام این زحمات ، روزی نتونستم بیشتر جلو برم ، هیچ پلن بی برای فرار از گردباد مرگ نخواهم داشت .

ذهنم یخ زده .

نمی تونم به چیزی فکر کنم .

نمی تونم چیزی حس کنم .

سه روز هست که مثل جسد شدم .

و علتش رو نمی دونم .

---

ادیت:

این وضعیت رو از یکشنبه یعنی آخرین امتحان پایان ترم داشتم تا جمعه که به اوج خودش رسید . ساعت دو بامداد جمعه از شدت گریه چشمام پف کرد .

و اما نتیجه

درسته که چرایی زندگی رو نمی تونن پیدا کنم ،

درسته که من نمی خوام زندگی کنم ،

اما این جسم ، من رو دوست داره

و من ، عاشق این جسمم

عشق میان من و من سبب پذیرش زندگی شد .

امروززززز چرا اینجوریه ؟!!!!!

صبح که ۷ پاشدم با وجود اینکه برای امتحان اصول هیچییییی تاکید می کنم هیچی نخوندم ، دوباره خوابیدم تا ساعت ۹ !

ساعت ده اسنپ گرفتم به دانشگاه اما اسنپه یه جوری بود ، از اینایی که می خوان بگن ما باحالیم .

رسیدم دانشگاه رفتم اون ور خیابون شکلات خریدم مثلا جایزه ، تاریخش گذشته بود ، مشکل اینجاست که من حوصله ی عوض کردنش نداشتم .

سر امتحان یکی گفت تقلب بده . هر چی گفتم نخوندم ، گفت دردسر نمیشه . منم دور گزینه ها بزرگ خط کشیدم اما نمی دید . (همین جا بگم که از اونجایی که میانترم ۶ شدم ، نمرم نهایتا بشه ۱۳ / ادیت : شدم ۱۵)

هیچی اومدم برم سیتینگ تا من از آسانسور پیاده شدم برق رفت . رسیدم سیتینگ دیدم گوشیم داره آلارم میده توی سیتینگ .

اومدم بیام خونه اسنپ گیرم نیومد سوار مترو شدم . از بس گوشیم آنتن نمی داد و کلاس آنلاین داشتم ، زرگری پیاده شدم و تپسی گرفتم . اینم از این راننده برگشت ، که مخش تاب داره .

تازه الان ساعت دوعه

خدا به داد بقیه روز برسه .

حتی اگر تا آخر عمر تنها بمانی و شریکی برای زندگیت پیدا نکنی، تحمل این موضوع، بسیار آسان‌تر از آن است که شب و روز با کسی سر و کار داشته باشی، که حتی یکی از هزاران حرف تو را نمی‌فهمد.

روزهای برمه

جورج اورول

اندیشه اسلامی شدم ۱۸.۵!

با اون وضعیت امتحانی که من دادم

یا استاده اشتباه نمره وارد کرده ،

یا استاده دیوونه شده ،

یا موقع امتحان تسخیر شدم (با دعای فراوان و به خاطر فشار روحی اون روز) و نمره خوب گرفتم .

جالبه

خیلی جالبه که اون روز تا مرز دیوونگی رفتم و حتی قبل از اینکه برم سر امتحان این رو نوشتم .

---

ادیت :

نمره رو کرد ۲۰ !!!!!!!

وات ؟!

من جزوشو نگه داشتم که یه وقت ترم دیگه نیاز بشه .

خداییش نمی دونم چی بگم .

توی دوره ای هستم که خرید هدفون اسپیس وان انکر ، گیتار c70 و دوربین Eos250 شده منبع دوپامین و مخزن امیدواری هایم .

این دوره بد نیست .

فعلا که یکیشو خریدم .

ناراحتم . بی هیچ دلیل . انگار من و غم ، دست در دست هم زندگی می کنیم ، هر از گاهی یه پس کله ای هم می خورم .

ناراحتم ، مثل بچه ای که ولش کردن توی خونه ی یه غریبه . نه میتونه تحمل کنه ، نه فرار .

این غم همیشه بوده . منتظره حادثه ای رخ بده تا جاش رو به غم بزرگتری بده . وگرنه هیچ حس دیگه ای از پسش بر نمیاد .

قبلنا خیلی می خوابیدم .

چون دوست داشتم از چیزایی که در دنیای واقعی حس می کنم فرار کنم .

اما الان زیاد نمی خوابم .

نه برای اینکه دنیای واقعی دوست داشتنی تر شده ، بلکه نمی خوام چیزایی رو که در رویا حس می کنم ، تجربه کنم .

در بالکن نشسته ام .

کمی به دو بامداد مانده است .

باد موهایم را نوازش می کند .

صدای آب جوب امید هایم را تر می کند و به آن زندگی می بخشد .

درون خانه پوستم می سوزد و از شدت گرما به آسمان و زمین ناسزا می گویم .

اما اینجا ، خارج از آن چهار دیواری ، بهار را در اوج تابستان آغوش می گیرم .

اینجا من رقص میان درخت و باد را تماشا می کنم .

اینجا من چشمک ستارگان را در این توهم ترسناک می نگرم .